twee oude versjes, voorgelezen
in de Diepte circa 2003
van
schoonheid alleen kun je niet leven
er moet ook
rottigheid te genieten zijn
en andere
vertrouwde gevoelens
die niemand
je snel zal betwisten
gelukkig zijn
er dan drugs
en idealen
om de stront
in ronde vormen te boetseren
(aldus te
verheffen als het ware)
en daar doen
we het dan mee
het hyperrealisme
ondertussen
dringt in
alle pories van de samenlever door
zijn
slachtofferidentificatie
neemt
groteske vormen aan
steeds meer
het laatste verweer
tegen het
noodlot
dat alles
mest wil malen
voor een
volgende keer
ach
schoonheid
wat sta je
daar iedereen te zijn
No hay comentarios:
Publicar un comentario