de aarde scheurt

Een oud vers, nog eens voorgedragen in De Kring circa 2004

de aarde scheurt onder je voeten slokt alles op

moet zeker haar woede koelen

wat overblijft zijn smalle paadjes modder waar

op handen en voeten de overlevenden krioelen

paarden mensen poezen volgen de drift van grazers

vluchten voor gevaar

duwen de ander in de diepte hebben eendrachtig

geen oog voor elkaar

we kunnen nergens heen zeg je na weer een dodelijke val

blijf toch staan

maar verstand is wel het laatste waarmee

de door het lot gekusten zijn begaan

jij wendt je blik af naar de hemel waar groene wolken stormen

die ten afscheidsgroet de letters liefde vormen

en dan verwaaien in het zwerk

zo dat zijn we tenminste kwijt

lijkt de aarde te zeggen en je vraagt je af

wat nu dan nog respijt

langzaam raken de paden leger

wie nog niet in de afgrond is gestort

vermindert vaart ziet comfortabel hoe het beter wordt

we zijn al met lekker weinig! roep je jolig

maar niemand die erom lacht

op deze onverwachte dag waarop

de werkelijkheid wordt opgebracht

de stilte heerst zolang de zon schijnt

wanneer regen uit de hemel plenst

komt het spul weer in beweging

uit een diep gevoelde ongeweten wens

begint het duwen en geploeter van voren af aan

glijden velen

langs spiegelgladde hellingen de schachten in

klinkt ijselijk gegil uit duizend kelen

de aarde scheurt en het leven verdwijnt

en wie het nog kunnen vertellen

bevechten elkaar het recht om het laatste oordeel te vellen

ook jij bent er nog altijd bij nou ja je ogen beter gezegd

je lichaam heb je eerder die middag

in het Vondelpark te ruste gelegd

waar het ontspanning vond in het zomergras

terwijl jij de toekomst overdacht

een vorm van meditatie waarmee je de pijn in je harses verzacht

toen je getroffen werd door dit naakte visioen van drift en nood

dat uit de bodem opstaat zoals onvolwassen zielen uit de dood

en je blikveld binnendringt onverschillig of je wil of niet

jij doet er hier niet toe

het gaat puur om de beelden die je ziet

om wat er aan de hand is achter het behang van alledag

om wat schijnbaar 's mensen doodangst allemaal vermag

je ziet wat in de diepte sluimert als voldongen feit

en weet je kunt nu nooit terug meer naar de prerealiteit

want waar je straks ook komt in je geliefde stad

altijd zoek je wel geweten naar dat ene onbetreden pad